Վարդան ԽԱՐԱԶՅԱՆ. Ինքնամոռաց աստվածուրացություն

Հիմա աշխարհը սատանայի պահանջարկը ունի և ոչ Աստծո, սատանայահպատակության մոլեգնությունը: Սա աշխարհի Վախճանի ժամանակաշրջանն է: Խոյագնա հոգեխանգարման մի հատված. որը չի կարող ունենալ և չունի իր Գրողն ու Մատենագիրը. անկումը հնարավոր չէ մատենագրել:
Ես այդ տարածքի բնակիչն ու տեսանողներից մեկն եմ, այդ պարագայի՝ այսինքն գահավիժման ընթացքի անզոր քարոզիչը: Իմ հաղորդակցման միջոցը աշխարհի հետ չնչին է, քանզի այն ընդամենը ձայնն է մարդկային՝ մեռնող կամ արդեն մեռած մի լեզու: Աշխարհը խումբ ու ոհմակ է, և աղմուկի մեջ արձակված քո ճիչը մնում է անանդրադարձ. քեզ ոչ թե չեն լսում, որ թերևս ծանակեն, այլ արդեն չեն նկատում: Ասես թե դու չկաս: Բայց իրենց մեջ ես:
Ժամանակների ինքնամոռաց աստվածուրացության այս պաստառին, մարդկային խեղկատակության և կատակերգության այս վերջին արարում՝ ամեն մի ճշմարիտ բանաստեղծ և քարոզիչ ինձ համար վերջին մոհիկան է և մի միայնակ ու չհասկացված Հովհաննես Մկրտիչ, որովհետև քարոզում է խելագարվածներին, ինչպես Նոյը՝ անդրջրհեղեղյան իր օրերում: Նա ինքն իր հերոսն է, իր ժամանակի և իր հասարակարգի դեգերյալ ավելորդը, և քացախածուծ սպունգը նրան ոչ թե խաչափայտի վրա են մեկնելու, այլ ժամանակն ինքնին, մեղսապաշտության իր ողջ խայտաբղետությամբ ու հանգամանքներով հանդերձ, ամեն օր, որպես քացախածուծ սպունգ, մատուցված է նրան:

Մեկնաբանություններ